O Artigo 29 do noso Código Deontolóxico advirte que non nos debemos “prestar a situacións confusas nas que o noso papel sexa equívoco ou confuso”, algo que ocorre con relativa frecuencia no transcurso do noso traballo:  atendemos a un familiar (amigo, veciño,  fillo do noso xefe, …) co que imos comer o domingo, facemos un informe pericial a un paciente ao que estamos a atender a nivel clínico e que nolo pide para presentar nun xuízo que vai ter pola custodia do seu fillo. A APA (Asociación da Psicoloxía Americana)  fálanos de tres situacións que poden resultar comprometidas para o psicólogo: cando o psicólogo está nunha relación profesional cunha persoa e ao mesmo tempo está noutro rol con esa mesma persoa; cando ao mesmo tempo está nunha relación cunha persoa cercanamente asociada ou relacionada coa persoa coa que mantén unha relación profesional; ou hai risco de que no futuro se de outra relación coa persoa coa cal mantén a relación profesional, ou con outra achegada ou relacionada con ela.

Isto é o que, en definitiva, denomínase “relacións duais” que van afectar ao noso traballo e que nos fan incorrer en erros deontolóxicos e éticos e aínda que moitas veces atopámonos con que non é fácil “sortealas” é moi importante aprender a evitalas xa que entrar nelas afecta, á toma de decisións, obxectividade e interfere na propia eficacia das intervencións. Igualmente, o  Meta-código da  EFPA (1995; 2005)  é claro nese sentido e recoméndanos.

• Tomar conciencia de os posibles  problemas  que  poden  resultar  do establecemento de relacións duais.
• Evitar todas aquelas relacións que reduzan a distancia profesional necesaria ou que poidan conducir a un conflito de intereses ou á explotación dun cliente.
• Non aproveitar  a  relación  profesional  en favor de intereses  persoais,  relixiosos, ideolóxicos, políticos ou outros.
• Manter a responsabilidade profesional aínda  despois de finalizar a relación profesional.